5Pointz in NEW YORK |
 |
"Ik hoop dat op zekere dag het hele complex beschilderd is. Iedereen mag hier zijn ding doen. De enige voorwaarde is dat je vooraf met mij afspreekt. Anders krijgen we chaos. We hebben echt al van over de hele wereld mensen gehad. Zie je die muur daar, met het zelfportret van Rembrandt? Dat is van een Nederlander. Ik val soms achterover van het talent dat ik hier aan het werk zie. Hoe goed je bent, bepaalt ook hoe lang je werk te zien zal zijn. Als het nergens op lijkt, dan kan het gerust zijn dat ik het 's anderendaags al door iemand laat overschilderen. Maar de pareltjes, die kunnen tot een jaar te zien zijn." zegt Meres. |
|
Samenwerking is hét kernwoord van Five Pointz. Daar hamert ook Topaz op, een van Meres' beste vrienden. "We hebben elkaar nodig", zegt hij. "Iemand brengt verf mee, iemand anders heeft een ladder. Alle kleine beetjes helpen. De mensen die hier komen houden niet alleen van graffiti, ze zien dit ook als een plek waar ze de rest van de wereld kunnen ontvluchten. Geregeld komen er ook oudere kunstenaars die hun kinderen en vrouw eens willen achterlaten tijdens het weekend. Die eens wat tijd voor zich willen en wat willen rondhangen met de boys." |
 |
Wanneer Meres je rondleidt in 5Pointz doet hij dat met veel trots en enthousiasme. Het enige wat hij hier mist zijn de adrelaninestoten die hij vroeger voelde als hij ergens illegaal stond te schilderen. "Eind jaren '80, begin jaren '90 had je een aantal veilige plekken waar je kon gaan. Plaatsen waar de flikken je niet lastig vielen, eenvoudigweg omdat ze er niet kwamen, pits. |
|
Toch ben ik een keertje
opgepakt in een pit. Ik had pech. Ik was druk bezig, hoorde plots geluid,
draaide me om en had een pistool tegen mijn hoofd. Ik kreeg een boete
van 200 dollar en twee weken sociale dienstverlening. Dat haalde niets
uit.
Ik bleef schrijven op vanalles en nog wat. En ik ben een aantal keer
gevat. Soms lieten de agenten me gewoon gaan omdat ze het papierwerk
niet wilden
doen. Maar soms namen ze mijn spuitbussen af en het is ook een keertje
gebeurd dat de politie mij volledig met mijn eigen verf bespoot." |
 |
" In 1987 ben ik als bomber begonnen. Overal liet ik mijn naam achter. Ja, ik heb mijn deel schade aangericht. Waarom je dat doet? Je wilt anderen laten weten dat je daar was. Maar het is vandalisme. Ook in die tijd besefte ik dat, maar ik gaf er geen reet om. Nu ik wat ouder ben, ben ik verscheurd. Ik begrijp waarom mensen er zo tegen zijn, ik zie in waarom het verkeerd is, maar soms voel ik toch nog de drang om het te doen. Alleen kan ik mijn naam niet meer achterlaten in New York. Hier kent de politie mij en ze zouden me weten te vinden in 5Pointz. Maar als ik ergens anders ben ..." Meres is trots op zijn eigen beste werk: een enorme drakenmuur. Hij werkte er vijf dagen aan, maar dat zal hem er toch niet van weerhouden om de muur met iets anders te overschilderen. Een productie, een samenwerking van verschillende kunstenaars kan zich ettelijke meters over de muur uitstrekken. Meestal wordt zo'n productie ook veel langer bijgehouden. |
 |
Bronnen |
| DM MAGAZINEDELUXE DeMorgen 21 oktober 2006 |
